Καταγγέλλουμε την απόλυση του νέου συναδέλφου Δ.Χ. από τον «Εκπαιδευτικό
Όμιλο Συμεωνίδου» μετά από λίγους μήνες εργασίας σ’ αυτόν. Μια πρακτική
που αποτελεί πλέον κανόνα τόσο στο συγκεκριμένο φροντιστήριο, όσο και
συνολικά στον τομέα της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Ένας τομέας που η
εργοδοτική ασυδοσία και τρομοκρατία επιδεικνύονται και επιβάλλονται
πανηγυρικά στον εργαζόμενο από την πρώτη κιόλας συνέντευξη. Η
πραγματικότητα με την οποία ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι είναι η
διάλυση των εργασιακών μας δικαιωμάτων, μιας και υπό το βάρος της
ανεργίας εξαναγκαζόμαστε να δουλεύουμε σε συνθήκες σκλαβιάς. Οι
προσλήψεις αφορούν συνήθως ελάχιστες ώρες με αποτέλεσμα να μη μπορεί ο
εργαζόμενος να εξασφαλίζει μηνιαίο εισόδημα ικανό να καλύψει
στοιχειώδεις ανάγκες του, σε πολλές περιπτώσεις δουλεύοντας ανασφάλιστος
ή ‘’μισοασφαλισμένος’’. Δέχεται τον διαρκή έλεγχο και πίεση, τις
απαξιωτικές παρατηρήσεις του φροντιστηριάρχη ενώ η εντατικοποίηση της
δουλειάς είναι μεγάλη, μιας και ο εργαζόμενος εκτός από την προετοιμασία
και τη διδασκαλία του μαθήματος, τις απλήρωτες συναντήσεις με τους
γονείς και την επίβλεψη διαγωνισμάτων αμισθί, υποχρεώνεται να συγγράφει
σημειώσεις ή και ολόκληρα βιβλία που προφανώς δεν του ανήκουν τα
πνευματικά δικαιώματα.
Το επιχείρημα της αποδοτικότητας και της ανεπάρκειας των προσόντων των εργαζομένων είναι το νέο ιδεολόγημα ώστε να μπορούν να απολύονται ανά πάσα στιγμή και χωρίς αυτό να επισύρει καμία υποχρέωση στον εργοδότη. Όλο και συχνότερα, όλο και περισσότεροι συνάδελφοι κρίνονται μη αποδοτικοί ώστε να γίνει συνείδησή μας ότι δεν έχουμε το δικαίωμα στη δουλειά. Την ίδια στιγμή, με τις πλάτες τις κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ γίνεται προσπάθεια να διαλυθεί η κλαδική συλλογική σύμβαση και να καταργηθεί το ελάχιστο κατοχυρωμένο ωρομίσθιο του κλάδου. Δεν είναι λίγες οι φορές που συνάδελφοι που τολμούν να διεκδικήσουν ή να αναρωτηθούν για τα δικαιώματα τους κρίνονται πλέον ανεπαρκείς ως εκπαιδευτικοί, μιας και αργούν να εμπεδώσουν την εκμετάλλευση. Σε μια πραγματικότητα, με την απειλή της απόλυσης, της ανασφάλειας για το αν, μέχρι πότε και πόση δουλειά θα έχουμε, καμία απόλυση δεν πρέπει να μένει αναπάντητη.
